~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
..................................................................... * σελίδες για την ζωή και το έργο του ποιητή της μελαγχολίας *
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2018

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: «ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ»



Dionisis Vitsos
ΑΘΗΝΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: «ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ»



Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.

«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.

«Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου»
και δίπλα σ’ αυτό τ’ όνομά μου.

Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.

Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου.

Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.

Τα λόγια μου θα’ χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.

Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ’ αφήσω να φύγουν τα χρόνια.

Θα φύγουν, και θα ‘ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ(1896-1928)

~~~~~

ΚΛΕΑΡΕΤΗ ΔΙΠΛΑ-ΜΑΛΑΜΟΥ (1897-1977), ποιήτρια και πεζογράφος, γεννήθηκε στην Πρέβεζα και μεγάλωσε στη Λευκάδα και στην Αθήνα. Βραβεύτηκε από την ακαδημία Αθηνών. Παρότι η ποίησή της έχει αξία, έχει μείνει κυρίως γνωστή κυρίως από έναν απαξιωτικό στίχο του Καρυωτάκη, ο οποίος, στο ποίημα «Σταδιοδρομία» δεν μπορεί να ανεχθεί ότι το όνομά του θα είναι δίπλα στο όνομα της Κλεαρέτης Δίπλα-Μαλάμου. Το ποίημα του Καρυωτάκη δημοσιεύτηκε στη συλλογή «Ελε­γείες και σά­τι­ρες» το 1927.
.
[Ωστό­σο, το συ­γκε­κρι­μέ­νο ποίη­μα [προδημοσιεύτηκε] προς δια­φή­μι­ση της έκ­δο­σης, στη φι­λο­λο­γι­κή «Κυ­ρια­κή» της εφ. «Ελεύ­θε­ρον Βή­μα». καλ­λιέρ­γη­σε σε με­τα­γε­νέ­στε­ρους, που α­γνοού­σαν την “γρά­φου­σα”, έ­ναν γρί­φο [γύ­ρω α­πό τους στίχους: 
«Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου»
και δίπλα σ’ αυτό τ’ όνομά μου.]

Τι ε­πι­ζη­τού­σε ο Κα­ρυω­τά­κης να δεί­ξει; 
1992: Ο Γ. Π. Σαβ­βί­δης, στη σχο­λια­σμέ­νη έκ­δο­ση των Απά­ντων Κα­ρυω­τά­κη του 1992, α­φή­νει την πι­θα­νό­τη­τα ο δεύ­τε­ρος στί­χος του δί­στι­χου να ε­νέ­χει “τυ­πο­γρα­φι­κή α­βλε­ψία”, προ­τεί­νο­ντας ως σω­στό­τε­ρη την πα­ραλ­λα­γή “και δί­πλα σ’ αυ­τήν τ’ ό­νο­μά μου”. 
2004: Ο Απ. Μπε­νά­τσης, το 2004, στη με­λέ­τη του για τον Κα­ρυω­τά­κη, σχο­λιά­ζει: “μι­λά­ει για την Κλε­α­ρέ­τη σαν να μην ή­ταν πρό­σω­πο, αλ­λά πράγ­μα”. 
Ο Τ. Κα­για­λής σπεύ­δει να τον διορ­θώ­σει, υ­πο­δει­κνύο­ντας πως το ό­νο­μα βρί­σκε­ται ε­ντός ει­σα­γω­γι­κών, ο­πό­τε το ου­δέ­τε­ρο γέ­νος της α­ντω­νυ­μίας εί­ναι ορ­θό. Και συ­νε­χί­ζει, ερ­μη­νεύο­ντας τις προ­θέ­σεις του ποιη­τή: “Εκεί­νο, που φα­ντά­ζε­ται με α­πο­τρο­πια­σμό δί­πλα στο ό­νο­μά του, δεν εί­ναι η συγ­γρα­φέ­ας αυ­το­προ­σώ­πως, αλ­λά το εμ­βλη­μα­τι­κό ο­νο­μα­τε­πώ­νυ­μό της.” 
Ο Μπε­νά­τσης συ­νε­χί­ζει, ε­πι­ση­μαί­νο­ντας τη “δια­κει­με­νι­κή σχέ­ση”, που υ­πάρ­χει με­τα­ξύ δί­στι­χου και ποιή­μα­τος του Εγγο­νό­που­λου, με τίτ­λο, «Κλε­α­ρέ­τη Δί­πλα-Μα­λά­μου», α­πό τη συλ­λο­γή «Στην κοι­λά­δα με τους ρο­δώ­νες», που έ­χει ως μό­το: 
“... Κλε­α­ρέ­τη Δί­πλα-Μα­λά­μου, / και δί­πλα σ’ αυ­τή τ’ ό­νο­μά μου. / Κ. Κα­ρυω­τά­κης”. 
Ει­κά­ζει α­ντι­πα­ρά­θε­ση του νεό­τε­ρου προς τον πρε­σβύ­τε­ρο ποιη­τή: Ο Εγγο­νό­που­λος “α­πο­κα­θι­στά την Κλε­α­ρέ­τη ως πρό­σω­πο”, ε­νώ το κα­ρυω­τα­κι­κό “αυ­τό” εί­χε “υ­πο­τι­μη­τι­κή ση­μα­σία”. Ο Κα­για­λής ε­πι­μέ­νει: “Όχι μό­νο δεν α­πο­κα­θι­στά τη συγ­γρα­φέα, αλ­λά με­τα­τρέ­πει μια σκω­πτι­κή α­να­φο­ρά στο ό­νο­μά της σε ά­κομ­ψο λί­βε­λο (τον ο­ποίο χρεώ­νει στον Κα­ρυω­τά­κη, η υ­πο­γρα­φή του ο­ποίου εμ­φα­νί­ζε­ται φαρ­διά πλα­τιά κά­τω α­πό τον πα­ραλ­λαγ­μέ­νο στί­χο).”]
ΜΑΡΗ ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟΥ
(1950-2016), ΕΠΟΧΗ, 14.2.2016
.
Τελικά δίκιο είχε ο Σαββίδης: Πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Στην πρώτη δημοσίευση στο «ΒΗΜΑ» η επίμαχη λέξη είναι "αυτή" κι όχι "αυτό". (Δείτε στις φωτογραφίες το σχετικό απόκομμα)
~~~
[Όμως, κάποτε η μοίρα παίζει σκληρά παιγνίδια. Πέντε μήνες μετά τη δημοσίευση της «Σταδιοδρομίας», ο Καρυωτάκης μετατίθεται στην Πρέβεζα, τη γενέτειρα της Κλεαρέτης Δίπλα-Μαλάμου, εκεί όπου στις 21 Ιουλίου θα ρίξει τον εκκωφαντικό πυροβολισμό του. Δικαιοσύνη, θα έλεγε κάποιος φίλος σεφερικός.
Όμως, πανεπιστημιακοί και άλλοι διοργανώνουν συνέδρια στην Πρέβεζα για τον Καρυωτάκη, ο δήμαρχος και οι αρχές τούς δεξιώνονται, η πόλη τιμά όχι την ποιήτρια που ανέθρεψε, αλλά τον ποιητή που σκότωσε.]
ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΥ
(1951-2016)

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: Η ΠΕΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ

Dionisis Vitsos
AΘΗΝΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: Η ΠΕΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ
(Ή η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου)

[Ο Κώστας Καρυωτάκης παρακολούθησε στις 9 το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1925, ανάμεσα σε 20.000 άτομα, μιαν εκτέλεση στο Γουδή, δύο καταχραστών του Δημοσίου, που έκανε η κυβέρνηση του Θεόδωρου Πάγκαλου. Αυτό ήταν η αιτία για να γράψει το ποίημα: Η ΠΕΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ].
Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
.
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Μα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ’χουνε ποτίσει.
Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε
.
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό ’πού σύννεφα περνούνε
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
.
(Ωραίο, φρικτό και απέριττο τοπίον!
Ελαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Αλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου).

[Την εκτέλεση αυτή προκάλεσε ο δικτάτορας (από τις 25 Ιουνίου 1925) Θεόδωρος Πάγκαλος σε δύο ανώτερους αξιωματικούς, τον αντισυνταγματάρχη του Στρατού Διονύσιο Δρακάτο και τον ομοιόβαθμό του της Χωροφυλακής Ιωάννη Ζαριφόπουλο, επειδή ζημίωσαν το δημόσιο ταμείο. Είχαν καταδικασθεί σε θάνατο από έκτακτο δικαστήριο στις 24 Νοεμβρίου 1925.
Στις 20 Ιουλίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος, είχε εκδώσει νομοθετικό διάταγμα, με το οποίο ορισμένα σοβαρά αδικήματα υπάγονταν στην αρμοδιότητα των στρατοδικείων και στα οποία προβλεπόταν η ποινή του θανάτου δια απαγχονισμού. Ανάμεσά τους και οι υποθέσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος.
~~~
Η πιο πολύκροτη δίκη ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου 1925 στην αίθουσα του Α’ Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών με 21 κατηγορούμενους (3 στρατιωτικοί, ένας αστυνομικός, ένας πρώην στρατιωτικός και 16 πολίτες). 
Κατηγορούνταν ότι «δια πλαστογραφιών και απατών και άλλων αθεμίτων μέσων αφήρεσαν κατά διαφόρους εποχάς χρήματα του δημοσίου». Το ποσό, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια δραχμές.
~~~
Μέλη της σπείρας παρουσιάζονταν στις αρμόδιες αρχές και διεκδικούσαν χρηματικά ποσά για δήθεν επιτάξεις περιουσιακών τους στοιχείων κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). Με βάση τις δηλώσεις τους και με τη βοήθεια των αξιωματικών που ήταν στο κόλπο εκδίδονταν υπέρ τους εντάλματα πληρωμών, άλλοτε γνήσια και άλλοτε πλαστά.
~~~
Το δικαστήριο που δίκασε τους 21 ήταν έκτακτο και συγκροτήθηκε από πέντε στρατιωτικούς και δύο λαϊκούς δικαστές, με πρόεδρο τον στρατοδίκη Δάρα. Τους κατηγορουμένους υπερασπίστηκε η αφρόκρεμα των δικηγόρων της Αθήνας (Κωνσταντίνος Λυκουρέζος, Άγγελος Τσουκαλάς, Δημήτριος Μπαμπάκος και Χρήστος Σγουρίτσας, μεταξύ άλλων). Οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου, επειδή τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί πριν από την έναρξη ισχύος του νομοθετήματος Πάγκαλου. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση και με το επιχείρημα ότι «Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδος», κατά παράφραση της γνωστής ρήσης του Κικέρωνα («Salus populi suprema lex esto»).
~~~
Η ακροαματική διαδικασία κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, που την παρακολουθούσε στην πάντα γεμάτη αίθουσα του στρατοδικείου, αλλά και μέσα από τα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων. 
Τρεις από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών, ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος, ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος και ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, δύο σε ισόβια δεσμά, επτά σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ενώ οι υπόλοιποι εννέα κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.
~~~
Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του δικαστηρίου εξέφρασε την ευχή να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή, επειδή «εις άπαντα τα πεπολιτισμένα κράτη δεν εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών». Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όμως, είχε διαφορετική γνώμη και διέταξε την εκτέλεση της θανατικής ποινής για παραδειγματισμό, παρά τις εκκλήσεις του προέδρου του δικαστηρίου, που τον επισκέφθηκε προσωπικά, αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Παύλου Κουντουριώτη.
~~~
Την όλη διαδικασία της εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών ανέλαβε το Α’ Σώμα Στρατού, που τότε έδρευε στην Αθήνα. Τόπος, ο συνήθης για τέτοιες περιστάσεις, στου Γουδή, δίπλα στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
~~~
Την ημέρα της εκτέλεσης, οι φύλακες ξύπνησαν τους τρεις μελλοθανάτους στις 5 το πρωί. Δύο ώρες αργότερα έλαβαν το τελευταίο τους γεύμα, το οποίο, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, περιλάμβανε κοκορέτσι, μαρίδες, σταφύλια και ρετσίνα. Λίγο αργότερα, ο τρίτος της παρέας των μελλοθανάτων, ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, πληροφορήθηκε το ευχάριστο γεγονός ότι δεν θα εκτελεστεί, καθώς έλαβε αναστολή.
~~~
Η πομπή με τους δύο, τελικά, μελλοθανάτους έφθασε στον προγραμματισμένο χώρο της εκτέλεσης λίγο πριν από τις 9 το πρωί, ενώ πλήθος κόσμου είχε λάβει θέσεις για να παρακολουθήσει το θέαμα, καθώς πρώτη φορά γινόταν εκτέλεση δια απαγχονισμού στην Ελλάδα. Ο Τύπος υπολόγισε το συγκεντρωμένο πλήθος σε 20.000, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν εκεί από το βράδυ για να εξασφαλίσουν μία καλή θέση με θέα το ικρίωμα. 
Ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν και ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, που αργότερα θα γράψει το ποίημα «Η πεδιάς και νεκροταφείον».

Υστερόγραφο:
Ας σημειωθεί ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που εμφανιζόταν ως αμείλικτος τιμωρός των καταχραστών του δημόσιου χρήματος, θα κατηγορηθεί μετά την πτώση του για πλήθος οικονομικών σκανδάλων.]

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
-Οι κατηγορούμενοι στην αγχόνη
- Ο Κώστας Καρυωτάκης
- Σκίτσο των κατηγορουμένων στις τότε εφημερίδες
- Οι κατηγορούμενοι στο δικαστήριο
- Οι κατηγορούμενοι προσέρχονται στον τόπο της εκτέλεσης





Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018

Η Μαρία Πολυδούρη η μελαγχολική ποιήτρια



   ΠΟΙΗΣΗ   

Η Μαρία Πολυδούρη  η μελαγχολική ποιήτρια γεννήθηκε  
στην Καλαμάτα  την 1 Απριλίου 1902.

Ποιος μπόρεσε να δώσει τη βιογραφία ενός αηδονιού ή ενός χελιδονιού; Ακατόρθωτο μοιάζει αλλά κι εφικτόγια όσους την αγάπησαν και τη μελέτησαν. Αυτή, μόνο αυτή, τραγούδησε με θηλυκότητα,με όλη εκείνη τη γλυκά στιχουργημένη τρυφερότητα της ερωτικής λαχτάρας και της ενθουσιασμένης υποταγής, μια μοναδική ευτυχισμένη στιγμή, για να φανερώσει όλο το βάθος και τη σημασία, καθώς και το μυστήριο της αλήθειας ή της αξίας της!
" Δεν τραγουδώ
παρά
γιατί μ, αγάπησες.../
μόνο/ γι, αυτό
η ζωή
μού εδόθη./
Στην άχαρη ζωή
την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.../...
Μονάχα για τη διαλεχτήν
αγάπη σου.../
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου,
ωραίε που βασίλεψες/
κι έτσι γλυκά πεθαίνω/
μονάχα γιατι τόσο ωραία
μ, αγάπησες"

Διαγράφεται στην ποίησή της ένας ωραίος γυναικείος κόσμος με μουσικούς ρυθμούς. Η ποιήτρια αυτή, είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Ενώ έλκει ισχυρά τον μελετητή να την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά της ταυτόχρονα δεν βοηθάει.
"... Οι γνωστικοί
με κοίταξαν καλά/
κ’ είπαν
πως είμαι φάντασμα
και φύγαν."

Επειδή ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή χωρίς να προσγειωθεί
και να υπάρξει ως συνηθισμένος άνθρωπος, όποιος την παρακολουθήσει αντιλαμβάνεται πλέον ότι η παρουσία της
έχει μια διαφορετικότητα. θα ήταν ασέβεια, αν όχι άγνοια κι επιπολαιότητα να διατυπώσει κρίσεις.

" Έν, ανοιχτό παράθυρο/
στο αγιόκλημα πνιγμένο/
κ’ η κόρη κρίνο, με το φώς/
του φεγγαριού ντυμένο..."

Η Μαρία, παρέμεινε αγνή, ευαίσθητη. Διατήρησε ανέγγιχτη με τρόπο
" παρθενικά ώριμο" την παιδική της φρεσκάδα. Η ζωή της ξεχειλίζει και μια κραυγή υπάρχει διάχυτη στην ποίησή της.
"Κάποτε ο Έρως ξαφνικά
κρύφτηκε στην καρδιά μου/
κ’ η ομορφιά του
μυστικά τρέμισε
στην ματιά μου...
και...οι πόθοι,
ανήσυχα πουλιά,
δε ‘θέλαν να φωλιάσουν.../"

Το πάθος καίει μέσα στα λόγια της και κάνει δυνατές προσεγγίσεις σε ακραίες και οριακές καταστάσεις ζωής και θανάτου.
" Όλα είναι ωραία /
όλα είναι αγάπη
κ, αγάπης πόθος
τα ξεφυλλά. / Τόσο είναι
ωραία καθώς πεθαίνουν/
τόσο μοιραία και σιωπηλά/..."

Οι ιδεαλιστικές εικόνες ο πλέριος αισθησιασμός με "λυρικό τρέμουλο"
στη φωνή με την ιδια γλώσσα κι ολοφάνερη ευπλασία έχουν μοναδικότητα και εξασκούν μια γοητεία!
Σχόλια αδέσποτα ειπώθηκαν για τη φυγή της στη Γαλλία.
Ηθελε να δείξει αδιαφορία στον Κ. Καρυωτάκη που αρνήθηκε
την πρότασή της για γάμο. Είχε τραυματισθεί η αξιοπρέπειά της.

" Αχ, τα παληά σου
τα τραγούδια πού ‘ναι/
θλιμμένα σαν αγάπης μυστικά,/
σαν άνθη δακρυσμένα
που σιωπούνε.../"

Παρ, όλα αυτά, με αληθινή περηφάνια τόλμησε και ξεδίπλωσε

το παράπονό της...
" Εμένα τα τραγούδια μου
ήταν μόνο για "Κείνον"
και με κρυφό, βαθύ καημό
" ...μεσ’ των δακρύων
την ευχαριστία.../"
και με τα μάτια κυκλωμένα από θάνατο... τ’ ομολογεί!!!
Με εκρήξεις και ρεαλισμό οι στίχοι της έχουν απλότητα και τρομακτικούς αλληγορικούς τόνους πού δημιουργούν αίσθηση και συγκίνηση.
"Είναι ο πόθος μου
τέτοιος αγέρα/
σαν τον άγριο θυμό σου/
που στις πλούσιες κοιλάδες σφυρίζει./
Είναι ανήμερος,
άγρια φοβέρα.../"

Απόλυτα συγκεκριμένη εκφράζει τη μεγαλοσύνη της και την ορμητικότητά της. Νωρίς περιεβλήθη το θαμπό φωτοστέφανο του θανάτου. Γυρνώντας από τη Γαλλία νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Σωτηρία με τη ντελικάτη υγεία της κλονισμένη. Η αρρώστια την είχε αγκαλιάσει με ερωτικό πάθος.
" Θα πεθάνω μιαν αυγούλα
μελαγχολική του Απρίλη../"
Η Μυρτιώτισσα και η Λιλή Ζωγράφου την επισκέπτονταν συχνά.
Μάλιστα η Λιλή γράφει:
" Έχω μια μοναδική εικόνα που έτυχε να κρατήσω από τη Μαρία. Διέκρινα ξαπλωμένη μια ωραία νεανική μορφή,  με στεφάνι γύρω στο πρόσωπο, τα ωραία τα μαύρα μαλλιά της...."

Η μοίρα στάθηκε μαζί της διπρόσωπη. Την ευνόησε για να τη σημαδέψει. Της έκοψε τη ζωή σε ηλικία που μπορούσε ακόμα να την ανασαίνει...

" Ω! Χαμηλώστε αυτό 
το φως!/ Στη νύχτα 
τι ωφελάει;...
Πάρτε το φως!
Είναι η στιγμή!/
Τη θέλω ολη δική μου./
Είναι η στιγμή να κοιμηθώ/
Πάρτε το φως! 
Με τυρρανεί.../
μου αρνιέται την ψυχή μου"

Έσβησε τον ίδιο μήνα που γεννήθηκε. Μόλις 28 χρόνων...
Απύθμενη! Ξέχειλη! Ανεμπόδιστη! Ποιητική και μόνο! Ποιητική Ύπαρξη!
Υποβλητική σ, ό,τι πλατύ και και ανθρώπινο κι’ αιώνιο!
Μαλλούσα
Αποσπασματικά από το βιβλίο μου Ποιητικά πορτρέτα
"Τα Άγια τοις Αγίοις"   

Εκδόσεις Κ.Μ.ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

~~~~~~~~~~~~


Ευχαριστώ πολύ κ. Πάνο,

για τη δημοσίευση της -εν μέρει-μελέτης μου στο έργο και τη ζωή
της Μ. Πολυδούρη, με τη δική μου ματιά, απο το δικό μου ποιητικό αγνάντεμα. Διάβασα με προσοχή και τις παραθέσεις 
των προηγούμενων αποτιμήσεων των φίλων μελετητών, αλλά έχω να πώ τούτο: Είναι άδικο  να κρίνουμε  έναν Καλλιτέχνη, ποιητή, ζωγράφο κτλ απο τις " ανθρώπινες αδυναμίες" του... τόσο αυστηρά
γιατί μόνο  μεσ’ απο αυτές  είναι ιδιαίτερος κι έτσι " Οργιάζει " κι εφράζεται  ο εσωτερικός του κόσμος...
Αυτό είναι η ουσία.  Μένει διαχρονικός! Μια τόσο ζεστή συγγραφική ιδιοσυγκρασία, κρατάει άσβηστη, κάτω απο τη στάχτη όλη τη φλόγα που μάς την υποδαυλίζει ζωηρά και τη φουντώνει ο χρόνος!
Αυτή η φλόγα μεγαλώνει  ως σήμερα  και δικαίωσε τη Μαρία!!!

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Μαρία Πολυδούρη, η Ελληνίδα ρομαντική ποιήτρια

Η ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ

Η Μαρία Πολυδούρη με τον Καρυωτάκη

 Τ ρεφόμαστε από την ιδέα των ρομαντικών ηρώων. Εμπνεόμαστε από εικόνες σαν αυτή της Σύλβια Πλαθ. Ένα σύμβολο ταλέντου, ομορφιάς και νεότητας. Έτσι, υπάρχει πάντα αυτή η επικίνδυνη, τραγική παρεξήγηση: Να βλέπουμε τα έργα τους σαν μια προετοιμασία για το τέλος, ή σαν μέρος του δραματικού τους τέλους. Μια τέτοια ρομαντική ηρωίδα του 20ου αιώνα είναι η Μαρία Πολυδούρη. 


Η Ελληνίδα ρομαντική ποιήτρια. Αλλά και μια μορφή της μεσοπολεμικής αβάν-γκαρντ. Διανοούμενη που την κυβερνά το ένστικτο. Περισσότερο γνωστή για την ερωτική της σχέση με τον Καρυωτάκη και λιγότερο –σε πολλούς και για πολλά χρόνια- για την ποίησή της. Την οποία πάλι σε συνάρτηση με τον ιδιοφυή ποιητή κοιτάζουμε συνήθως. Και σε σύγκριση με τη δική του θα τολμούσα να πω.Η Πολυδούρη δεν ήταν μια περίπτωση μελαγχολικού ατόμου.
 Αντιθέτως. Κινήθηκε και συμπεριφέρθηκε με φλόγα και ορμή σε όλη της τη ζωή. Ας γυρίσουμε πίσω στα 1920. Η Πολυδούρη είναι 18 ετών. Χάνει τον πατέρα της και τη μητέρα της μέσα σε έξι μήνες. Τον ίδιο χρόνο γράφεται στη Νομική και μετατίθεται από την Νομαρχία Μεσσηνίας στην Νομαρχία Αττικής. Να σημειώσουμε ότι το 1928 (οκτώ χρόνια αργότερα) το ποσοστό των αναλφαβήτων ανδρών στην Ελλάδα είναι 36,23% και των γυναικών 64,04%. Ένα χρόνο αργότερα εγκαθίσταται σε ένα σπίτι στα Εξάρχεια, στην οδό Μεθώνης. Στην ίδια γειτονιά των μποέμ και των ποιητών της εποχής. Του Λαπαθιώτη και του Καρυωτάκη. Σε αντίθεση με τις περισσότερες εικοσάχρονες της εποχής της, η Πολυδούρη είναι ελεύθερη. Δε την δεσμεύει καμία κοινωνική σύμβαση προερχόμενη από το οικογενειακό περιβάλλον. Εδώ αρχίζει και η μοναχική της πορεία. «Να εργάζεσαι σαν το χειρότερο εργάτη, να μελετάς, να αξιούν να είσαι ευπαρουσίαστος και να περνάς μισό μήνα μ' ένα δεκάρικο! 
Κι εκείνο δανειστό», γράφει στο ημερολόγιό της. Εργάζεται, σπουδάζει, διασκεδάζει, φλερτάρει, ξενυχτάει. Χορεύει καταπληκτικά. Οι νεαροί γύρω της συνωστίζονται ασταμάτητα. Καπνίζει. Γράφει ποίηση αντί να κεντάει. Συμπαθεί τους μπολσεβίκους. Μεταφράζει τους καταραμένους γάλλους ποιητές. Είναι μια γυναίκα που πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία του ατόμου και στην ισότητα των φύλων . Αυτό δεν είναι προφίλ μιας νέας κοπέλας της εποχής. 
Είναι μια γυναίκα ελευθερίων ηθών. Αυτή είναι η εικόνα. Ο έρωτάς της για τον Καρυωτάκη, έναν ήδη φτασμένο ποιητή και η ομολογία αυτής της σχέσης είναι ένα θέμα συζήτησης στα σαλόνια. Μη ξεχνιόμαστε. Η Αθήνα είναι ένα μικρό χωριό που ζει τις ημέρες μετά την κατάρρευση της εθνικής ιδέας, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στα γαλλικά έθιμα που επιθυμεί να έχει, παράλληλα με τη υποδοχή των προσφύγων. Η Πολυδούρη ζει μια ζωή σχεδόν μυθιστορηματική σε φαστ φόργουορντ. Η πυκνότητα των κινήσεών της είναι ασύλληπτη. 
Η Πολυδούρη βασανίζεται. Από τον ανολοκλήρωτο έρωτα για τον Καρυωτάκη, από το σύντομο ειδύλλιό τους, από το αδιέξοδο που της δημιουργεί η σχέση τους. Ασφυκτιά στο δημοσιοϋπαλληλικό περιβάλλον, κάποια στιγμή απολύεται. Αρρωσταίνει από αδενοπάθεια και ίσως αυτό είναι το καμπανάκι για την φυματίωση. Νοιώθει απογοήτευση και η συμπεριφορά της εμφανίζει μεγάλες μεταπτώσεις. Αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο, γράφει πεζά κατά κύριο λόγο, αρραβωνιάζεται αυτόν που την έχει διεκδικήσει περισσότερο από τους άλλους και αιφνίδια στα τέλη του 1926 διαλύει τον αρραβώνα της και φεύγει για το Παρίσι. Μέσα σε οκτώ μόνο χρόνια αυτή η εκπληκτικής ακτινοβολίας και ομορφιάς πιτσιρίκα, ποιήτρια, λογοτέχνης, φεμινίστρια, ερωμένη, ερωτευμένη, με ευαίσθητη υγεία, ατίθαση, υπερήφανη, πασίγνωστη είναι μια καταραμένη περίπτωση. Έχει μεταφράσει στα 15 της Σαπφώ. 
Ποιητική φύση μεν, αλλά κοινωνικά μη αποδεκτή. Επιστρέφει από το Παρίσι με φυματίωση, άφραγκη, ταπεινωμένη, το 1928. Εισάγεται στη Σωτηρία. Εκεί την επισκέπτεται ο Καρυωτάκης, πριν ξεκινήσει για την Πρέβεζα. Ο Καρυωτάκης αυτοκτονεί τον Ιούλιο του 28. Η αυτοκτονία του την απελπίζει. Αν σήμερα, ακόμα, συζητάμε για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την πράξη τον ποιητή, σκεφθείτε αυτή τη νέα ερωτευμένη μαζί του γυναίκα, τη μόνη που γνώριζε το μυστικό της ασθένειάς του. 

Στη Σωτηρία τον πρώτο καιρό επιχειρεί να συνεχίσει τη ζωή της, βγαίνει από το νοσοκομείο, πίνει, καπνίζει και ξενυχτάει. Γράφει ασταμάτητα. Εγχειρίζεται και επιδεινώνεται η υγεία της. Ενώ βρίσκεται σε τραγική κατάσταση εκδίδεται και η πρώτη και η δεύτερη ποιητική της συλλογή «Οι τρίλιες που σβήνουν» και η «Ηχώ στο χάος». Οι περιγραφές για την παραμονή της στη «Σωτηρία» είναι εξωφρενικές. 
Αρκεί να διαβάσετε τις λεπτομέρειες τη μελέτη της Χριστίνας Ντουνιά «Μαρία Πολυδούρη ή τα ρόδα του αίματος» , στο επίμετρο του βιβλίου που κυκλοφόρησε από την Εστία «Μαρία Πολυδούρη-Τα ποιήματα». Παρόλο τον κίνδυνο μιας ασθένειας μολυσματικής, κολλητικής, η παραμονή της στο νοσοκομείο είναι ένα αξιοθέατο. 
Οι νέοι ποιητές της εποχής της την έχουν αποθεώσει. Γίνεται ένα κοσμικό προσκύνημα στο καμαράκι της. Ποιητές, περίεργοι, θαυμαστές, την κοιτάζουν από τη μισάνοιχτη πόρτα. Οι κύκλοι οι οποίοι την υπερασπίζονται στα δύσκολα χρόνια της «Σωτηρίας», η σοσιαλίστρια και φεμινίστρια Αθηνά Γαϊτάνου-Γιαννιού, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Γ. Κοτζιούλας, ο Κ. Παπαδάκης, ο Π. Κριναίος, ο Μίνως Ζώτος και άλλοι νεαροί ποιητές, γίνονται έξαλλοι με αυτές τις εκδηλώσεις που λίγο ως πολύ είναι υποκριτικές Είναι βέβαιον ότι η ζωή της Πολυδούρη θα μπορούσε να παραταθεί αν υπήρχαν χρήματα, αν είχε μια καλύτερη περίθαλψη, αν είχε καλύτερη τροφή και τα ακριβά φάρμακα της εποχής. Υπήρχε και η κοινωνική αντίληψη που έλεγε ότι η Πολυδούρη ήταν μια κοπέλα που δεν πρόσεχε. 
Τα έπαθε, επειδή ζούσε μια έκλυτη ζωή, σχεδόν της άξιζε. Εκεί καταλαβαίνει κανείς το πόσο απροστάτευτη είναι. Και πόσο μόνη. Δεν υπήρχε στην περίπτωσή της ένας ισχυρός ιστός προστασίας, ούτε οικογένεια, ούτε συγγενείς. Τα αδέρφια της μόνο, νεαρά παιδιά και αυτά. 
~~~~~~~~~~
Γίνεται ένα κοσμικό προσκύνημα στο καμαράκι της. Ποιητές, περίεργοι, θαυμαστές, την κοιτάζουν από τη μισάνοιχτη πόρτα. Οι κύκλοι οι οποίοι την υπερασπίζονται στα δύσκολα χρόνια της «Σωτηρίας», γίνονται έξαλλοι με αυτές τις εκδηλώσεις που λίγο ως πολύ είναι υποκριτικές
~~~~~~~~~~

Οι πληροφορίες γύρω από το πρόσωπό της αγγίζουν την κίτρινη δημοσιογραφία. «Έκανε κάθε λογής καταχρήσεις. Έπινε, γλεντούσε, χόρευε μέχρι το πρωί, αλητόφερνε. Εκεί σε ένα κρεβάτι της τρίτης θέσης δεχόταν τις επισκέψεις του Καρυωτάκη και όταν αυτός αυτοκτόνησε και άλλων φίλων της». 
« Η φθισική ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη που πεθαίνει τρελή στη Σωτηρία». «Μια ζωή που σβήνει σε λουλούδια και στίχους. Δάκρυα, εξάψεις και λυγμοί». Ενα σωρό αδιάκριτες παρεμβάσεις και συγκινητικές πληροφορίες μαζί με άλλες πιο βρώμικες. «Της δίνουν ηρωΐνη και άλλα δηλητήρια». Στον «Ημερήσιο Τύπο», τα νέα της από το Σωτηρία, βρίσκονται ακριβώς πλάι στα σχόλια για την κοσμική κίνηση. «Γιατί τι ενδιαφέρον θέλεις να έχει για μένα η κρίση του ενός και του άλλου εφημεριδομπακάλη ή αριστοκράτη των γραμμάτων που δεν έχει καμία θέση στην καρδιά μου;» γράφει σε μια επιστολή της στον φίλο της Γ. Χονδρογιάννη. 
Οι πλούσιοι της εποχής και οι σνομπ αγαπούσαν την «εκκεντρικά ποιοτική» φιγούρα της αλλά όχι την ίδια. Ο στενός της κύκλος δεν είχε εύπορους. Οι πλούσιοι δεν είχαν λόγο να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Υπήρχε για αρκετά χρόνια ο μύθος πως τάχα ο Σικελιανός, ο οποίος είχε πολλά χρήματα, φρόντισε για τη μεταφορά της, λίγο πριν το τέλος σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Δεν είναι αληθές. Για τη μεταφορά της φρόντισε ο πρώην αρραβωνιαστικός της σε απόλυτη μυστικότητα. 
Και αυτό γιατί λίγο πριν, ο επίσης πλούσιος ποιητής Κώστας Ουράνης έκανε μια άκομψη κίνηση δημοσιεύοντας στο «Ελεύθερο Βήμα» μια έκκληση προς τους ανθρώπους του πνεύματος «να μην αφήσουν τη νέα ποιήτρια να χαθεί και να φροντίσουν για τη μεταφορά της στο φθισιατρείο της Πάρνηθας». Χοντράδα. 
Ο Ουράνης μπορούσε και αλλιώς. Όταν έφτασαν τα νέα στην Πολυδούρη εξοργίστηκε. Απαγορεύει τη διενέργεια οποιουδήποτε εράνου. Η Μαρία Πολυδούρη πέθανε τόσο νωρίς επειδή ήταν φτωχή. Πρώτα η φτώχεια και μετά η φυματίωση. Κανείς δε θα μάθει ποτέ αν είχε το τέλος σαν σκοπό. Έβλεπε το τέλος και πήγαινε τρέχοντας προς αυτή την κατεύθυνση. 
Η ασθένειά της ήταν δυστυχώς, ο κινητήριος μοχλός της τόσο πυρετικής της δημιουργίας. Σήμερα, 84 χρόνια μετά από το θάνατό της, μπορούμε να σκύψουμε καθαρά επάνω στο έργο της, το οποίο είναι σαφώς συνδεδεμένο με τη ζωή της και την αγέραστη προσωπικότητά της και σαφώς ανώτερο από αυτήν.

Εκδρομή με τον Χριστόφορο Σπυρόπουλο (αριστερά), στους κήπους της Σωτηρίας (δεξιά) 

~~~~~~~~~~~~

Η ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ 


Συνέντευξη με την Χριστίνα Ντουνιά, επιμελήτρια της πρόσφατης έκδοσης των ποιημάτων της και μελετήτρια του έργου της 

Για την Μαρία Πολυδούρη, το ποιητικό της έργο και το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο της εποχής, μιλήσαμε με την Χριστίνα Ντουνιά, επιμελήτρια της πρόσφατης έκδοσης των ποιημάτων της και μελετήτρια του έργου της. Η Χ. Ντουνιά, αναπληρώτρια καθηγήτρια της νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας, είναι γνωστή από τα βιβλία της για τη λογοτεχνία του Μεσοπόλεμο. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ασχολείται με την Πολυδούρη, αφού επιμελήθηκε και έγραψε εισαγωγή και χρονολόγιο στο ανθολόγιο-Ημερολόγιο2005, Μαρία Πολυδούρη. 
Μόνο γιατί μ΄αγάπησες. Από την εποχή αυτή , όπως η ίδια μας έχει πει, ασχολείται με την έρευνα και τη μελέτη πάνω στο έργο και τη ζωή μιας εμβληματικής μορφής του μεσοπολέμου και όχι μόνον. «Στην Πολυδούρη είναι η αλήθεια ότι έφτασα μέσω του Καρυωτάκη. Στα νιάτα μου με γοήτευε η προσωπικότητα της ποιήτριας, ή μάλλον ο μύθος της, έτσι όπως αναδυόταν μέσα από την αφήγηση της Λιλής Ζωγράφου. Η Ζωγράφου την αγαπούσε πολύ, την ανέδειξε ως σύμβολο επαναστατημένης γυναίκας, αλλά την υποτίμησε ως ποιήτρια. Θεωρεί ότι τα ποιήματά της είναι ξεπερασμένα και κατώτερα των δυνατοτήτων της. Είναι μια άποψη που επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε την Πολυδούρη. Ακόμα και στις μέρες μας διαβάζουμε κυρίως για τη ζωή και την προσωπικότητα της, λιγότερο για την ποίησή της και καθόλου για την πεζογραφία της. Ακόμα και όσοι τη συμπαθούν, ουσιαστικά γνωρίζουν πολύ λίγα ποιήματά της», λέει η Χριστίνα Ντουνιά.  
 Η μελετήτρια της Πολυδούρη και επιμελήτρια των δύο πρόσφατων βιβλίων της "Ποιήματα" και "Ρομάντσο" Χριστίνα Ντουνιά Στη δεκαετία του '20, τι συμβαίνει σε επίπεδο λογοτεχνικό; Την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζει η γενιά της Πολυδούρη περιγράφει ο Άγγελος Τερζάκης στο εμπνευσμένο του δοκίμιο «Ο ματωμένος λυρισμός» που έγραψε μόλις κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση των Απάντων της: «ποίηση, κοινωνική επανάσταση, έρωτας, μπερδεύονταν στο μυαλό μας, έκαναν την περπατησιά μας ζαλισμένη και σαν υπνοβατική». 
Είναι μια εποχή που διαπνέεται από μια έντονη διάθεση αμφισβήτησης των κοινωνικών συμβάσεων: οι μαρξιστικές εκδόσεις πολλαπλασιάζονται, η ποίηση του Καβάφη κερδίζει την αθηναϊκή νεολαία, ο Λαπαθιώτης δεν κρύβει την ομοφυλοφυλία του δηλώνοντας ταυτόχρονα οπαδός του κομμουνιστικού οράματος, η Πολυδούρη κάνει πράξη τις ιδέες του φεμινιστικού κινήματος και ο Καρυωτάκης γράφει τις ανατρεπτικές του σάτιρες. 
Ποιοι άλλοι ποιητές εκφράζονται μέσα στα πλαίσια αυτής της δεκαετίας; Μνημονεύω πρόχειρα: Ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ιωσήφ Ραφτόπουλος, ο Τέλλος Άγρας, ο Γιώργος Κοτζιούλας, ο Κλέων Παράσχος, ο Μήτσος Παπανικολάου, ο Γιάννης Χονδρογιάννης, η Ρίτα Μπούμη, αλλά και οι μεγαλύτεροι που επηρεάστηκαν από τις ιδέες της Decadence, ή της Παρακμής, όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά, αυτή η τάση αμφισβήτησης των παραδοσιακών αξιών στην ζωή και στην τέχνη: ο Ρώμος Φιλύρας, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Κώστας Ουράνης ο Νίκος Βέλμος, ακόμα και ο Κώστας Βάρναλης.
 Επίσης κάποιοι πολύ νεότεροι, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Αλέξανδρος Μπάρας και ο Νίκος Καββαδίας. Και πολλοί άλλοι ξεχασμένοι πια σήμερα. Γιατί πολλοί ποιητές της γενιάς της Πολυδούρη χάθηκαν στη συνέχεια; Πράγματι μια ματιά στο ληξιαρχείο αυτής της παρέας είναι αποκαλυπτικό: πολλοί πέθαναν νέοι, από τη φυματίωση, την καταπόνηση του οργανισμού τους από την πείνα, τα ξενύχτια ή τα ναρκωτικά, κάποιοι αυτοκτόνησαν και άλλοι σώπασαν νικημένοι από τη βιοπάλη. Χαμένοι μέσα σε πλάγιους δρόμους κοινωνικής αμφισβήτησης οι νέοι αυτοί ταύτισαν τη ζωή τους με την τέχνη και αφού η πραγματικότητα τους ήταν απωθητική πήραν συχνά μονοπάτια επικίνδυνα. Όπως έχω γράψει στο βιβλίο μου Λογοτεχνία και πολιτική στον Μεσοπόλεμο, το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. 
Η «μπωντλερική έλξη του μπολσεβικισμού» χαρακτηρίζει τις εκδηλώσεις των νέων στην Ευρώπη, μετά την ρωσική επανάσταση του 1917. Η καταστροφή του 1922, με ό,τι ακολούθησε στην Ελλάδα εντείνει αυτή την διάθεση που κινείται ανάμεσα στην απογοήτευση, τη διάθεση φυγής και την εξέγερση, ατομική και συλλογική. Αυτό έχει να κάνει με κάποιο ευρωπαϊκό ρεύμα; 
Όπως ήδη είπαμε φτάνει και εδώ καθυστερημένο το κίνημα της ευρωπαϊκής Ντεκαντάνς και οι συνήθειες της γαλλικής μποεμίας, παροξυμένα όμως από τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν μετά τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι νέοι θεωρούν ότι οι θεσμοί βρίσκονται σε κρίση, η αστική τάξη καταρρέει, οι αξίες, οτιδήποτε έχει να κάνει με τους ηθικούς κανόνες αμφισβητούνται και το μόνο που μένει όρθιο είναι η τέχνη. Επιζητούν εμπειρίες ακραίες και έντονες, έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις. 
Πιστεύουν, όπως και ο Καβάφης, ότι η μυητική διαδικασία για τον καλλιτέχνη, όταν είναι νέος, περνά μέσα από την εμπειρία «της ηδονικής κλίσης που φέρνει στο δρόμο της κατάχρησης». Ή για να θυμηθούμε τα λόγια του Ρεμπώ, στην ωραία μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, «ο ποιητής γίνεται αυτός που βλέπει σε ένα ηρωικό, μακρόχρονο και λελογισμένο παραστράτημα των αισθήσεων όλων. Κάθε μορφή έρωτα, οδύνης, τρέλας, -ψάχνει τον εαυτό του, ξοδεύει σπάταλα μέσα του όλα τα δηλητήρια...» 
Η Πολυδούρη βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Μέσα σε αυτό το κλίμα ιδεών μεγαλώνει ορφανή και απόλυτα ελεύθερη η Πολυδούρη. Δεν της ταιριάζει η δημοσιοϋπαλληλία και ουσιαστικά προκαλεί την απόλυσή της από την υπηρεσία παρόλο που δεν έχει οικονομική στήριξη από κανέναν. Φεύγει για το Παρίσι με ελάχιστα χρήματα. Ο Καρυωτάκης παρόλο που το σκέπτεται συνεχώς, ποτέ δεν το τόλμησε ζώντας μονίμως σε μια εσωτερική συγκρουσιακή κατάσταση που τελικά τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Τι διαβάζουν εκείνη την εποχή, η Πολυδούρη και η παρέα της; Αν περιοριστούμε στην ποίηση πολύ δημοφιλείς είναι οι γαλλόφωνοι συμβολιστές και οι ντεκαντάν, καθώς και οι φαντεζίστ, που ουσιαστικά είναι παρακλάδι τους. 
Δημοφιλέστερος μακράν ο Μπωντλαίρ, αλλά και ο Βερλαίν, ο ελληνικής καταγωγής Ζαν Μορεάς, ο Βέλγος Μαίτερλιγκ, για να μείνουμε στους πιο γνωστούς. Όπως επίσης και ο Έντγαρ Άλαν Πόε, που τον γνωρίζουν κυρίως μέσα από τις μεταφράσεις του Μπωντλαίρ και του Μαλλαρμέ. Όλοι γνωρίζουν γαλλικά, η Πολυδούρη και ο Καρυωτάκης έχουν αλληλογραφία στα γαλλικά, με άλλους αλλά και μεταξύ τους. Βέβαια, ενώ ο Καρυωτάκης κυρίως επικοινωνεί με την ευρωπαϊκή ποίηση, η Πολυδούρη μένει πιο κοντά στην ελληνική ποιητική παράδοση, κυρίως στο σολωμικό παράδειγμα. Σε αυτό την οδηγεί και η λυρική της στόφα, αλλά και η ιδιαίτερη σχέση με τη φύση και το δημοτικό τραγούδι, στοιχεία συνδεδεμένα με τα παιδικά και εφηβικά της βιώματα. Η Πολυδούρη επιχείρησε να γίνει και ηθοποιός; Σπούδασε θέατρο με δασκάλους τον Φώτο Πολίτη και τη Μαρίκα Κοτοπούλη, σύμφωνα με τη μαρτυρία της αδελφής της Βιργινίας. Οι πληροφορίες της αδελφής της για τη σχολή αυτή είναι συγκεχυμένες. Σώζονται λίγες φωτογραφίες από μια εκδρομή με τη Σχολή θεάτρου,αλλά δεν έχω μπορέσει ακόμα να αναγνωρίσω κάποιον από την παρέα της. Και πάλι σύμφωνα με μαρτυρίες έπαιξε σε μια θεατρική παράσταση. Η Πολυδούρη είχε εντυπωσιακά ωραία φωνή και χόρευε καταπληκτικά. Ήταν μια φύση απόλυτα καλλιτεχνική και αυτό δείχνει η διάθεσή της να εκφραστεί με κάθε θυσία. Είναι παρορμητική στην ποίησή της; 
Δεν θα την έλεγα ακριβώς παρορμητική. Είναι παρορμητική στη ζωή της, αλλά στην ποίησή της είναι εξομολογητική και αναστοχαστική. Παρόλο που είναι τόσο νέα, λειτουργεί λίγο σαν τον Καβάφη. Όταν γράφει ποιήματα στη Σωτηρία αναφέρεται σε γεγονότα μιας ζωής που έχει γίνει ήδη παρελθόν. Είναι τόσο νέα αλλά και τόσο σημαδεμένη από μια εντυπωσιακή πύκνωση εμπειριών σε λίγο χρόνο. Η Πολυδούρη γράφει, σαν έτοιμη από καιρό, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο του θανάτου της με φιλοσοφική εγκαρτέρηση. 'Εχουμε βρει όλα της τα ποιήματα; Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια έρευνας βρίσκω και νέα κείμενα της Πολυδούρη. Πρόσφατα, ο γιος κάποιου φίλου της μου παρέδωσε μερικά ποιήματα και μάλιστα πέντε είναι άγνωστα. Η Πολυδούρη είχε πολλούς φίλους, κυρίως νέους και ερωτευμένους μαζί της, στους οποίους έδινε κείμενά της. Άλλωστε έγραφε συνεχώς. Γράμματα, ποιήματα, ημερολόγια, πεζά. Αρκετά σώθηκαν, άλλα λανθάνουν ίσως και κάποια καταστράφηκαν οριστικά. Ξέρουμε ότι ορισμένα κάηκαν με δική της παρότρυνση λίγο πριν το τέλος, και άλλα καταστράφηκαν αμέσως μετά το θάνατό της: ήταν τα χαρτιά μιας φυματικής. Κάποια στιγμή γράφει μόνο πεζά, δεν είναι έτσι; Στην αρχή έγραφε κυρίως ποιήματα και κρατούσε ημερολόγιο. Μετά αποφασίζει να γίνει πεζογράφος. Ίσως νοιώθει ένα δέος απέναντι στον Καρυωτάκη, σίγουρα θέλει κάτι να του δείξει με αυτόν τον τρόπο. Και γράφει ένα μυθιστόρημα που στέλνει για έκδοση το Φθινόπωρο του 1926. 
Και όταν επιστρέφει από το Παρίσι φυματική στη «Σωτηρία» πάλι με πεζό καταπιάνεται. Ξεκινά ένα αυτοβιογράφημα που παραμένει μισοτελειωμένο. Ουσιαστικά οι δυο ποιητικές συλλογές της γράφηκαν μέσα σε ενάμισι χρόνο. Για να γίνεις μυθιστοριογράφος, θες να έχεις άνεση χρόνου. Αυτό που λείπει στη Πολυδούρη πιο πολύ και από τα χρήματα, είναι ο χρόνος. Γιαυτό τελικά αφιερώνεται αποκλειστικά στην ποίηση, γιατί μόνο με πύκνωση και αφαίρεση θα μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Ήξερε ότι δεν έχει χρόνο. Η δεν ήθελε να έχει χρόνο. Ειδικά μετά το θάνατο του Καρυωτάκη.

____________
Πηγή: www.lifo.gr

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Χαρά (Νηπενθή), 1921

 Panos Eliopoulos
ΤΡΙΠΟΛΗ

      ΠΟΙΗΣΗ       

"Καὶ δίπλα ποὺ ξαπλώσαμε δῶ χάμου,
τὴν ψυχούλα τους στάζουν ἄγρια κρίνα
.....................................................
Πιὰ δὲν πονῶ μηδὲ τὴν ἀνεμώνη,
στῆ γῆς ἡ ἐρωτοπάλη ποὺ τὴ λειώνει,
καθὼς ὁρμάω γιὰ νὰ σοῦ πιῶ τὰ χείλη".

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Χαρά (Νηπενθή), 1921.

~~~~~~~~~~~~
ΣΧΟΛΙΟ
Panos Eliopoulos Παναγιώτη μου, σε ευχαριστώ. Είναι μεγάλα τα χρέη που οφείλει ακόμα η ποίηση στον Καρυωτάκη. Όπως και η γλώσσα. Και ενώ διαβάζεται, δεν διαβάζεται με όλη μας την προσοχή. Δες επί παραδείγματι αυτό το ποίημα, που το ονομάζει "χαρά" (Ρόδο αιμάτινο, η χαρά), αντιστοιχώντας το σε μια εικόνα που κάθε άλλος, λιγότερο σπουδαίος αλλά και περισσότερο βιαστικός ποιητής, θα ονόμαζε "πόθο" ή "πάθος" ή κάτι παρόμοιο. Χαρά. Δεν είναι φοβερός ο Καρυωτάκης, λοιπόν, ακόμα και στην πιο μικρή λέξη;