ΠΟΙΗΣΗ
Η Μαρία Πολυδούρη η μελαγχολική ποιήτρια γεννήθηκε
στην Καλαμάτα την 1 Απριλίου 1902.
Ποιος
μπόρεσε να δώσει τη βιογραφία ενός αηδονιού ή ενός χελιδονιού; Ακατόρθωτο
μοιάζει αλλά κι εφικτόγια όσους την αγάπησαν και τη μελέτησαν. Αυτή, μόνο αυτή,
τραγούδησε με θηλυκότητα,με όλη εκείνη τη γλυκά στιχουργημένη τρυφερότητα της ερωτικής
λαχτάρας και της ενθουσιασμένης υποταγής, μια μοναδική ευτυχισμένη στιγμή, για
να φανερώσει όλο το βάθος και τη σημασία, καθώς και το μυστήριο της αλήθειας ή
της αξίας της!
" Δεν
τραγουδώ
παρά
γιατί μ, αγάπησες.../
μόνο/ γι, αυτό
η ζωή
μού εδόθη./
Στην άχαρη ζωή
την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.../...
Μονάχα για τη διαλεχτήν
αγάπη σου.../
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου,
ωραίε που βασίλεψες/
κι έτσι γλυκά πεθαίνω/
μονάχα γιατι τόσο ωραία
μ, αγάπησες"
Διαγράφεται στην
ποίησή της ένας ωραίος γυναικείος κόσμος με μουσικούς ρυθμούς. Η ποιήτρια αυτή,
είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Ενώ έλκει ισχυρά τον μελετητή να
την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά της ταυτόχρονα δεν βοηθάει.
"... Οι
γνωστικοί
με κοίταξαν καλά/
κ’ είπαν
πως είμαι φάντασμα
και φύγαν."
Επειδή ήρθε
κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή χωρίς να προσγειωθεί
και να υπάρξει ως συνηθισμένος άνθρωπος, όποιος την παρακολουθήσει αντιλαμβάνεται
πλέον ότι η παρουσία της
έχει μια διαφορετικότητα. θα ήταν ασέβεια, αν όχι άγνοια κι επιπολαιότητα να
διατυπώσει κρίσεις.
" Έν,
ανοιχτό παράθυρο/
στο αγιόκλημα πνιγμένο/
κ’ η κόρη κρίνο, με το φώς/
του φεγγαριού ντυμένο..."
Η Μαρία,
παρέμεινε αγνή, ευαίσθητη. Διατήρησε ανέγγιχτη με τρόπο
" παρθενικά ώριμο" την παιδική της φρεσκάδα. Η ζωή της ξεχειλίζει και
μια κραυγή υπάρχει διάχυτη στην ποίησή της.
"Κάποτε
ο Έρως ξαφνικά
κρύφτηκε στην καρδιά μου/
κ’ η ομορφιά του
μυστικά τρέμισε
στην ματιά μου...
και...οι πόθοι,
ανήσυχα πουλιά,
δε ‘θέλαν να φωλιάσουν.../"
Το πάθος
καίει μέσα στα λόγια της και κάνει δυνατές προσεγγίσεις σε ακραίες και οριακές
καταστάσεις ζωής και θανάτου.
" Όλα
είναι ωραία /
όλα είναι αγάπη
κ, αγάπης πόθος
τα ξεφυλλά. / Τόσο είναι
ωραία καθώς πεθαίνουν/
τόσο μοιραία και σιωπηλά/..."
Οι
ιδεαλιστικές εικόνες ο πλέριος αισθησιασμός με "λυρικό τρέμουλο"
στη φωνή με την ιδια γλώσσα κι ολοφάνερη ευπλασία έχουν μοναδικότητα και
εξασκούν μια γοητεία!
Σχόλια
αδέσποτα ειπώθηκαν για τη φυγή της στη Γαλλία.
Ηθελε να δείξει αδιαφορία στον Κ. Καρυωτάκη που αρνήθηκε
την πρότασή της για γάμο. Είχε τραυματισθεί η αξιοπρέπειά της.
" Αχ,
τα παληά σου
τα τραγούδια πού ‘ναι/
θλιμμένα σαν αγάπης μυστικά,/
σαν άνθη δακρυσμένα
που σιωπούνε.../"
Παρ, όλα
αυτά, με αληθινή περηφάνια τόλμησε και ξεδίπλωσε
το παράπονό της...
" Εμένα
τα τραγούδια μου
ήταν μόνο για "Κείνον"
και με
κρυφό, βαθύ καημό
"
...μεσ’ των δακρύων
την ευχαριστία.../"
και με τα
μάτια κυκλωμένα από θάνατο... τ’ ομολογεί!!!
Με εκρήξεις
και ρεαλισμό οι στίχοι της έχουν απλότητα και τρομακτικούς αλληγορικούς τόνους
πού δημιουργούν αίσθηση και συγκίνηση.
"Είναι
ο πόθος μου
τέτοιος αγέρα/
σαν τον άγριο θυμό σου/
που στις πλούσιες κοιλάδες σφυρίζει./
Είναι ανήμερος,
άγρια φοβέρα.../"
Απόλυτα συγκεκριμένη
εκφράζει τη μεγαλοσύνη της και την ορμητικότητά της. Νωρίς περιεβλήθη το θαμπό
φωτοστέφανο του θανάτου. Γυρνώντας από τη Γαλλία νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Σωτηρία με τη
ντελικάτη υγεία της κλονισμένη. Η αρρώστια την είχε αγκαλιάσει με ερωτικό
πάθος.
" Θα
πεθάνω μιαν αυγούλα
μελαγχολική του Απρίλη../"
Η
Μυρτιώτισσα και η Λιλή Ζωγράφου την επισκέπτονταν συχνά.
Μάλιστα η
Λιλή γράφει:
" Έχω μια μοναδική εικόνα που έτυχε να κρατήσω από
τη Μαρία. Διέκρινα ξαπλωμένη μια ωραία νεανική μορφή, με στεφάνι γύρω στο
πρόσωπο, τα ωραία τα μαύρα μαλλιά της...."
Η μοίρα στάθηκε μαζί της διπρόσωπη. Την ευνόησε για να τη σημαδέψει. Της έκοψε
τη ζωή σε ηλικία που μπορούσε ακόμα να την ανασαίνει...
" Ω! Χαμηλώστε αυτό
το φως!/ Στη νύχτα
τι ωφελάει;...
Πάρτε το φως!
Είναι η στιγμή!/
Τη θέλω ολη δική μου./
Είναι η στιγμή να κοιμηθώ/
Πάρτε το φως!
Με τυρρανεί.../
μου αρνιέται την ψυχή μου"
Έσβησε τον ίδιο μήνα που γεννήθηκε. Μόλις 28 χρόνων...
Απύθμενη! Ξέχειλη! Ανεμπόδιστη! Ποιητική και μόνο! Ποιητική Ύπαρξη!
Υποβλητική σ, ό,τι πλατύ και και
ανθρώπινο κι’ αιώνιο!
Αποσπασματικά από το βιβλίο μου Ποιητικά πορτρέτα
"Τα Άγια τοις Αγίοις"
Εκδόσεις Κ.Μ.ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
~~~~~~~~~~~~
Ευχαριστώ
πολύ κ. Πάνο,
για τη δημοσίευση της -εν μέρει-μελέτης μου στο έργο και τη ζωή
της Μ. Πολυδούρη, με τη δική μου ματιά, απο το δικό μου ποιητικό αγνάντεμα. Διάβασα
με προσοχή και τις παραθέσεις
των προηγούμενων αποτιμήσεων των φίλων μελετητών, αλλά έχω να πώ τούτο: Είναι
άδικο να κρίνουμε έναν Καλλιτέχνη, ποιητή, ζωγράφο κτλ απο τις
" ανθρώπινες αδυναμίες" του... τόσο αυστηρά
γιατί μόνο μεσ’ απο αυτές είναι ιδιαίτερος κι έτσι " Οργιάζει
" κι εφράζεται ο εσωτερικός του κόσμος...
Αυτό είναι η ουσία. Μένει διαχρονικός! Μια τόσο ζεστή συγγραφική
ιδιοσυγκρασία, κρατάει άσβηστη, κάτω απο τη στάχτη όλη τη φλόγα που μάς την
υποδαυλίζει ζωηρά και τη φουντώνει ο χρόνος!
Αυτή η φλόγα μεγαλώνει ως σήμερα και δικαίωσε τη Μαρία!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου